Η «ακοίμητη λαμπάδα» στη Μεγαλόχαρη της Τήνου !!!

«Ο γλυκασμός των αγγέλων, των θλιβομένων η χαρά, χριστιανών η προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου...» ψάλλουν τα χείλη των πιστών κάθε Δεκαπενταύγουστο στη Μεγαλόχαρη. Και ο απόηχος της ψαλμωδίας τυλιγμένος με θυμιάματα και ικεσίες ξεφεύγει απ' το Ναό, σμίγει με τον αέρα και τις κωδωνοκρουσίες και ξεχύνεται ως τη γαλανόλευκη θάλασσα του Αιγαίου. Η αίσθηση του θείου κατακλύζει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και συγκλονίζει κάθε χριστιανική ψυχή.

Γιορτάζουν την Κοίμηση της Θεοτόκου τα επίγεια και τα επουράνια. «Χαίρει πάσα η κτίσις, Αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος» διότι «η Παρθένος μετέστη από της γης εις τα άνω». Πανηγυρίζουν οι πιστοί - όπου γης - το Πάσχα του καλοκαιριού και συνωστίζονται οι προσκυνητές εκεί μπροστά στην Αγία Εικόνα να προσευχηθούν με δάκρυα και αναφιλητά, να ευχαριστήσουν από καρδιάς και να δεηθούν στη Θεομήτορα.

Ανάβουν τα κεριά με τρεμάμενες φλόγες, σαν της ψυχής μας τούτη την ώρα, στα μεγάλα μανουάλια. Ανάβουν και σβήνουν, για να ανάψουν όλοι οι πιστοί το αγιοκέρι τους. Μα ένα κερί, μια καθαρή λαμπάδα, ανάβει με σταθερή φλόγα συνεχώς σ' ένα ασημένιο κηροπήγιο ανάμεσα στα δυο μανουάλια μπροστά στη χάρη Της. Είναι «το ακοίμητο κερί» που μένει άσβεστο μέρα και νύχτα κάτω από το «ακοίμητο καντήλι» της Μεγαλόχαρης. Η μια λαμπάδα διαδέχεται την άλλη και το φως της δε σβήνει, «δεν κοιμάται», μένει άγρυπνο εκεί μπροστά στην Αγία Εικόνα, όπως άγρυπνες πρέπει να μένουν οι συνειδήσεις μας. Αυτή η λαμπάδα ανάβει ικετευτικά για το ΄Εθνος μας και το λαό μας. Για τον πονεμένο και αδικημένο, το φτωχό ή τον άρχοντα, τον άρρωστο, το χειρουργημένο, τον εμπερίστατο «εν κινδύνοις και θλίψεσιν». Ολοι με πίστη καταφεύγομε στην κραταιά σκέπη της Παρθένου και επικαλούμαστε τη μεσιτεία Της «προς τον Φιλάνθρωπον Θεόν».

Από ποιο αξιοθαύμαστο όμως γεγονός έλκει την καταγωγή της κατά την παράδοση η καθιέρωση της «ακοίμητης λαμπάδας»; Γυρίζουμε πίσω, κάπου στη δεκαετία του 1930. Χειμώνας. Εχει κοπάσει απ' το απόγευμα ο αέρας και εκείνο το βράδυ το χιόνι το 'στρωσε για καλά. Η γερόντισσα Φιλοξενία, μοναχή απ' την Κρήτη, μόνιμη πια κάτοικος εδώ σ' ένα κελλί (δωμάτιο) στον αυλόγυρο της Μεγαλόχαρης, ψιθυρίζοντας τις προσευχές της προσπαθεί να ζεσταθεί κάτω απ' τις κουβέρτες της. Κι ενώ η σιωπή του χιονιού σκεπάζει τα πάντα κι έχει προχωρήσει η νύχτα, ένα ξαφνικό χτύπημα στην πόρτα της την ταράζει και μια γλυκιά γυναικεία φωνή την καλεί με το πρόσταγμα «Δι' ευχών». «Αμήν» απαντά συγκλονισμένη η γερόντισσα κι ανασηκώνεται να ρίξει κάτι πάνω της και ν' ανοίξει την πόρτα. Μα η γλυκιά φωνή γίνεται τώρα πιο έντονη «Δι' ευχών είπα». «Ναι» απαντά η γερόντισσα «να φορέσω τη ζώνη μου και ανοίγω». «Πάρε κεριά κι έλα επάνω, γιατί είναι σκοτεινά» συνεχίζει η άγνωστη φωνή.

Τρεμάμενη η μοναχή ανοίγει την πόρτα. Δεν βλέπει κανένα. Μαζεύει κεριά και σπίρτα. Τυλίγεται σε μια κουβέρτα και πατώντας με προσοχή στα χιονισμένα μάρμαρα ανεβαίνει τα σκαλιά. Στέκεται με καρδιοχτύπι μπροστά στην κεντρική θύρα του Ναού και βλέπει απ' τα τζάμια. Τα πάντα κατασκότεινα. Σβηστό και το καντήλι που καίει πάντα κρεμασμένο μπροστά στο μαρμάρινο προσκυνητάρι. Πουθενά αχτίδα φωτός. Την περιλούει ρίγος και με λυγμούς ευχαριστεί τη Θεοτόκο που την κάλεσε. Γονατίζει εκεί μπροστά στην πόρτα, πάνω στο χαλάκι, κουκουλώνεται καλά, ανάβει το κερί και λιώνει η ίδια μέσα στις ικεσίες της. Μια στοργική θαλπωρή νιώθει γύρω της και μένει εκεί σαν κηροπήγιο.

Εκεί τη βρήκαν έκπληκτοι το πρωί ο κυρ- Γιάννης ο εικονοφύλακας και ο κυρ- Νίκος ο νεωκόρος, όταν πήγαν ν' ανοίξουν το Ναό για την τέλεση της θείας λειτουργίας. Κρατούσε το αναμμένο κερί και δίπλα της στο χαλάκι ήταν τα απόκερα και τα καμμένα σπίρτα. Από εκείνη τη μέρα με Απόφαση της Διοικούσας το Ιερό Ίδρυμα Επιτροπής ανάβει μπροστά στην Εικόνα της Ευαγγελίστριας λαμπάδα από καθαρό κερί και ανανεώνεται με το φως της «αείζωο», «ακοίμητο». Απόκομμα αυτής της λαμπάδας ζητούν οι ευλαβείς προσκυνητές για φυλακτό ή για να το ανάβουν στο σπίτι τους ως ευλογία της Χάρης Της σε μια δύσκολη στιγμή.

Πρέπει δε να σημειώσουμε πως κάθε νύχτα ο νυχτοφύλακα, που ελέγχει την ασφάλεια του ιερού συγκροτήματος της Παναγίας, μεριμνά ιδιαιτέρως και βλέπει αν μένει σταθερή η φλόγα της λαμπάδας. Κι έχει συμβεί νύχτα να ανοίγει ο Ναός αν τρεμοπαίζει από ρεύματα η φλόγα του κεριού, για να μη σβήσει.

«Εστιάδες» γίνονται οι υπηρετούντες στον Ι. Ναό της Θεομήτορος στην Τήνο, για να μη σβήσει «η άσβεστη φωτιά», όπως στον αρχαίο ναό της Ρώμης.

Εδώ όμως η Κυρία Θεοτόκος υπέδειξε αυτό το χρέος και εξακολουθεί και στις μέρες μας τις κρίσιμες να επαναλαμβάνει το λόγο που είπε στη γερόντισσα Πελαγία, όταν το 1822 η ευσεβής Μοναχή αναλογίστηκε πώς θα χτιστεί ναός μεγαλοπρεπής στο νησί σε καιρό Επανάστασης. «Εγώ θα οικονομήσω τα πάντα» είπε η Θεομήτωρ !!!

•  ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ  Κ.ΑΝΝΑ Κ.ΚΟΡΝΑΡΟΥ - ΚΑΛΑΜΑΡΑ .-
• Ημερ. ανάκτησης:12/8/2023

Το «αχειροποίητο» νησί......γράφει η κα Ελένη Μπέλμπα

Το «αχειροποίητο» νησί, όπως αποκάλεσε την Τήνο ο αείμνηστος φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης, ανήκει στο σύμπλεγμα των Βορείων Κυκλάδων.

Τήνος είσαι εσύ; Γράφει η Αικατερίνη Βαρυπάτη

Το Τηνιακό κομμάτι του εαυτού μου (από την μητέρα μου)...γράφει η Ελένη Μπέλμπα

 

Το Τηνιακό κομμάτι του εαυτού μου (από την μητέρα μου) με ξανάφερε στην Τήνο μετά από αρκετά χρόνια.